با سلام و درود به شما
من حسین لاجوردی هستم که مسئولیت انجمن پژوهشگران ایران را دارم، انجمنی که سالهاست در خارج از ایران به تلاش و کنکاش برای " امروز و فردای ایران پرداخته است.
و در همین زمینه اگر کم و بیش از فعالیت های من آگاه باشید بطور حتم می دونید که یکی از بزرگترین دغدغه های فکری و زندگی من همیشه " امروز و فردای ایران " بوده.
این نه بدان معناست که گذشته از اهمیتی برخوردار نیست، بلکه بدین مفهوم است که گذشته رو مورخین و تاریخ نویسان با خوب و بدش خواهند نوشت، ولی وظیفه و مسئولیت اصلی ما " امروز و فردا " و سرنوشت بچه هایمان برای " امروز و فردای اونهاست " است.
کشور ما در میان کوهی از مشکلات قرار گرفته و برای فرزندانش این وظیفه و مسئولیت رو به وجود آورده که در توان خودشون بهش بپردازند.
من هم بدنبال همین مسئولیت و وظیفه و بدنبال مطالعات و تجربیاتی که در طی این سال ها داشته ام برای بررسی و مطالعه دو مشکل و معضل کلیدی به ذعم خودم تلاش کرده ام و در این زمینه اعتقاد دارم که اگر نتوانیم راه و روش و شیوه مناسبی برایش پیدا کنیم هر آنچه بیشتر به ضد ارزش شدن " ارزش ها " و تباهی جامعه سوق پیدا کرده ایم.
" بحران هویت "، در همه زمینه ها، از جوانان که از هر ده نفر جمعیت ایران هشت نفرشان کمتر از چهل سال دارند و زنان که نیمی از جمعیت هستند و دیگر اقشار اجتماعی تا ایرانیان نقاط مختلف ایران اقوام و ادیان و غیره...
" بی اعتمادی گسترده "، در همه زمینه ها و در داخل و خارج از کشور و در میان افراد نزدیک یک خانواده که جامعه رو به " نا امیدی "، " افسردگی "، " بی تفاوتی " و...، سوق داده و خود عامل بزرگی برای بازدارندگی نزدیکی و اتحاد میان ایرانیان شده است.با این مقدمه کوتاه می خواهم به شما بگویم به رغم اینکه مدت مدیدی است که از طریق سایت انجمن پژوهشگران ایران و دیگر سایت ها و وبلاگ های شما و رسانه های عمومی با شما بوده ام ولی امروز وبلاگ شخصی و FACE BOOK رو فعال کرده ام که بیشتر و بیشتر و نزدیکتر با همه شما باشم و این امید رو برای خودم بوجود بیارم که به رغم وقت و زمان کوتاهی که برای همه شما وجود دارد در این دنیای بیکران مجازی به منهم سری بزنید و منو در صورت امکان کمک و راهنمائی و همراهی کنید.
من حسین لاجوردی هستم که مسئولیت انجمن پژوهشگران ایران را دارم، انجمنی که سالهاست در خارج از ایران به تلاش و کنکاش برای " امروز و فردای ایران پرداخته است.
و در همین زمینه اگر کم و بیش از فعالیت های من آگاه باشید بطور حتم می دونید که یکی از بزرگترین دغدغه های فکری و زندگی من همیشه " امروز و فردای ایران " بوده.
این نه بدان معناست که گذشته از اهمیتی برخوردار نیست، بلکه بدین مفهوم است که گذشته رو مورخین و تاریخ نویسان با خوب و بدش خواهند نوشت، ولی وظیفه و مسئولیت اصلی ما " امروز و فردا " و سرنوشت بچه هایمان برای " امروز و فردای اونهاست " است.
کشور ما در میان کوهی از مشکلات قرار گرفته و برای فرزندانش این وظیفه و مسئولیت رو به وجود آورده که در توان خودشون بهش بپردازند.
من هم بدنبال همین مسئولیت و وظیفه و بدنبال مطالعات و تجربیاتی که در طی این سال ها داشته ام برای بررسی و مطالعه دو مشکل و معضل کلیدی به ذعم خودم تلاش کرده ام و در این زمینه اعتقاد دارم که اگر نتوانیم راه و روش و شیوه مناسبی برایش پیدا کنیم هر آنچه بیشتر به ضد ارزش شدن " ارزش ها " و تباهی جامعه سوق پیدا کرده ایم.
" بحران هویت "، در همه زمینه ها، از جوانان که از هر ده نفر جمعیت ایران هشت نفرشان کمتر از چهل سال دارند و زنان که نیمی از جمعیت هستند و دیگر اقشار اجتماعی تا ایرانیان نقاط مختلف ایران اقوام و ادیان و غیره...
" بی اعتمادی گسترده "، در همه زمینه ها و در داخل و خارج از کشور و در میان افراد نزدیک یک خانواده که جامعه رو به " نا امیدی "، " افسردگی "، " بی تفاوتی " و...، سوق داده و خود عامل بزرگی برای بازدارندگی نزدیکی و اتحاد میان ایرانیان شده است.با این مقدمه کوتاه می خواهم به شما بگویم به رغم اینکه مدت مدیدی است که از طریق سایت انجمن پژوهشگران ایران و دیگر سایت ها و وبلاگ های شما و رسانه های عمومی با شما بوده ام ولی امروز وبلاگ شخصی و FACE BOOK رو فعال کرده ام که بیشتر و بیشتر و نزدیکتر با همه شما باشم و این امید رو برای خودم بوجود بیارم که به رغم وقت و زمان کوتاهی که برای همه شما وجود دارد در این دنیای بیکران مجازی به منهم سری بزنید و منو در صورت امکان کمک و راهنمائی و همراهی کنید.
