می دانم الان نباید هیچ سوال داشت، می دانم الان موقعیت خطیر است و تنها باید وکالت داد و هیچ حرف دیگری نزد، می دانم اگر تنها یک سوال داشته باشم که با این وکالت چه می خواهید بکنید و با چه کَس و کسانی می خواهید صحبت کنید بلافاصله متهم می شوم که : عامل جمهوری اسلامی هستم، مجاهدم، چپ هستم، تجزیه طلب هستم، نسل ۵۷ ی هستم، پیر و از کار افتاده هستم، خارجه نشین هستم و …، ولی از آنجایی که در سال ۵۷ هم همین مسئله وجود داشت و اگر می خواستی سوال کنی می گفتند هیچی نگو تا شاه بره، تا شاه کفن نشود این وطن وطن نشود، ولی از آن زمان ۴۴ سال گذشته و دنیا هم یک قرن را پشت سر گذاشته است و من باز هم نمی توانم سوال کنم که …،
بدین ترتیب فکر کردم در مرحله نخست اعلام موضع کنم و بگویم و قسم بخورم که:
۱- من با تمامی وجودم برای سرنگونی این حکومت جهنمی لحظه شماری و تلاش می کنم.
۲- من اصلاح طلبان را برای مملکتم و مردمم خطرناکتر از اصولگرایان می دانم.
۳- من چپ نیستم ولی برای تفکر چپ در هر گونه آن احترام قائلم.
۴- من جمهوریخواه هستم ولی بر اساس اصول دموکراتیک احترام بر تمامی افکار و عقاید دارم.
۵- من نه تنها مخالف شاهزاده نیستم و برای ایشان احترام فوق العاده قائل هستم بلکه خوشحال هستم اگر او بتواند راهی بیابد که ملت ایران از این حکومت جهنمی خلاصی یابند.
۶- من به دنبال برقراری حکومت قانون و برابری و آزادی و دموکراسی در مملکتم هستم و هر چه توان دارم در راهی که برگزیده ام گذاشته ام و خواهم گذاشت.
حالا بزرگان قوم و سردمداران رسانه های پُر قدرت اجازه می دهید سوال کنم که با این وکالت می خواهید چه کار کنید، و آیا بهتر نیست در مرحله نخست بگویید:
۱- کارنامه شما چیست ؟
۲- استراتژی شما چیست؟
۳- برنامه شما برای دوران گُذار و سرنگونی این حکومت سیاه و جهنمی چیست؟
۴- برنامه شما برای امروز و فردای ایران چیست؟
۵- و در نهایت با این وکالت با چه گروه هایی در داخل و با چه افراد و کشورهایی در خارج می خواهید صحبت کنید؟
آیا همچنان مردم ایران غریبه هستند؟
