هجده تیر امسال و سالروز جنبش و دادخواهی دانشجوئی در سال ۱۳۷۸ باعث شد که یک بار دیگر به سالهای دور گذشته باز گردم.
به سالهائی که بطور مرتب گفته و نوشته ام که اتفاق ها و رویدادهای منفی و مثبت گذشته با هر نگاه و تفکر و طرز فکری که داشته ایم و داریم همچنان به همان گذشته ها تعلق دارند، رویدادهائی که برایمان خوش آیند و یا خاطرات تلخی را یادآور می گردد.
امروز تمامی آنها به تاریخ پیوسته است و هیچ کدام باز نمی گردد و تنها تجربه هایش می تواند مسیر آینده ما را روشن و راهبری کند: ۲۸ مرداد و سال ۵۷ و دیگر رویدادهای مثبت و منفی گذشته برای همه ما در پلکان های تاریخ ما قرار دارد، می توانیم در همان پلکان بایستیم و دَرجا بزنیم و میتوانیم راهِ مان را ادامه دهیم، یک ضرب المثل فرانسوی می گوید: زندگی همچنان ادامه دارد، مهم اینست که هر کدام از ما چگونه این مسیر را هموار می کنیم و ادامه می دهیم.
«هجده تیر و یا نوزده تیر» مطلبی است که من آن را بیست سال پیش نوشته ام که در ادامه از نظرتان خواهد گذشت. بیشترین نگاه آن روزم که همچنان بر آن پای می فشارم گذر از گذشته - و نه فراموش کردن آن - بَل به امروز و فردا نگاه کردن است.
ما باید بتوانیم از دامی که جمهوری اسلامی برایمان گسترده است و ما را در مقابل هم قرار داده است رهائی یابیم، اینکه من سلطنت طلب هستم یا جمهوریخواه، اینکه شاه اشتباه کرد یا مصدق، اینکه من فدرال طلب هستم یا تجزیه طلب و یا خواستار حقوق شهروندی واقعی و یا ایرانی بدون تبعیض که همه ما را در یک مجموعه جغرافیائی که سرزمین همه ماست جای دهد. با جرئت تمام می گویم تمامی این گونهِ گونهِ کردن ها و فاصله انداختن ها منشعب از اتاق فکر سیاه جمهوری اسلامی است که هدف مشخص شَ فاصله انداختن در میان ماست و ما هم متاسفانه در این دام و بازی آنها قرار گرفته ایم.
نخستین و اولین گام برای رسیدن به دموکراسی تحمل، پذیرش و قبول یکدیگر و احترام به دیدگاه ها و عقاید متفاوت است و نه با دشمنی و اتهام و جدائی از یکدیگر که نهایت و آرزوی حکومت سیاه و ننگین جمهوری اسلامی است.
راه آینده و امروز و فردای مان تنها از گُذر از گذشته و نه فراموش کردنش و ساختن فردا و هموار کردن مسیر راه بچه هایمان است.
مقاله هجده تیر یا نوزده تیرِ پیوست نگاه ۲۰ سال پیش من در همین زمینه است.
