امیدوار هستم سال نو میلادی ۲۰۲۳ به همراه شادی هایش در سراسر جهان برای ما ایرانیان نیز سال موفقیت های بسیار بزرگ با سرنگونی تمامیت، کلیت و موجودیت رژیم منحوس و غارتگر جمهوری اسلامی و سال برآورده شدن آرزوهای بی پایان ما در جهت برابری، آزادی و رسیدن به دموکراسی باشد.
سالی که گذشت، سالِ «زن، زندگی و آزادی» بود که بدون تردید سالی تاریخ ساز خواهد بود و خواهد شد.
این روزها در نگاهی دیگر نیز روزهای تاریخ ساز است، روزهایی که نکبت به دنبال داشت و فاجعهِ آن برای ۴۳ سال است که گریبانگیر مان شده است. چهل و پنج سال پیش در همین روزها کارتر رئیس جمهور آمریکا به ایران آمد و کوتاه مدتی پس از آن و پس از نشست گوادلوپ و با یک هیجان و تبِ اجتماعی-سیاسی به ویرانی امروزمان که سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی است رسیده ایم.
تاریخ هیجان آور و تبِ اجتماعیِ که امروز گریبان مان را گرفته است تنها به همین ۴۳ سال گذشته بر نمی گردد، هیجان های دردآوری در تاریخ معاصرمان رقم خورده است که در بیشتر مواقع و یا شاید همیشه با یک استعمار خارجی و با هیجان های ما به عنوان نیروی داخلی همراه بوده است.
پس از رادیو بی بی سی و بردن رضاشاه، پس از ۲۸ مرداد و دکتر مصدق و پس از بی بی سی و رفتن محمدرضا شاه و بی بی سی و آوردن خمینی به امروزمان با تلویزیون ایران اینترنشنال از سوی اعراب و عربستان و به نمایندگی ابر قدرت ها رسیده ایم که می رود تا دوران تازه ای به تاریخ مان اضافه شود.
تفاوت امروزمان با صد سال پیش در اینست که امروز ما در قرن بیست و یکم هستیم و دارای جامعه ای با تجربه های با ارزش صد ساله و آگاهی های بسیار.
مردم مان را دست کم نگیریم، شورا ها و ائتلاف های یواشکی تشکیل ندهیم، مردم ما اگر از سوی جمهوری اسلامی غریبه محسوب می شوند، برای ما - اپوزیسیون - غریبه نباید باشند که نیستند. در مقابل آنها بنشینیم و برنامه ها و شورا ها و ائتلاف را با آنها در میان بگذاریم و بدانیم که دلیل ۴۳ سال شکست های پی در پی شورا ها و ائتلاف ها و به نتیجه نرسیدن آن تنها در این نهفته بوده است که ما مردم را به حساب نیاورده ایم و آنها را غریبه دانسته ایم.
به خود آییم که ایران فرزندانش را صدا زده است، پاسخگویش باشیم
http://iranefardalive.com/Archive/102389
