Copyright © Mahya Soltani
سال میلادیِ که گذشت و چهارماه اخیرش با از دست دادن بسیارانی عزیز در ایران مان، سالی پُر امید بود و می رود که جنبش منتهی به انقلاب مان هر چه زودتر با سرنگونی حکومت جمهوری اسلامی در تمامیت، کُلیت و موجودیتش به سرانجام برسد.
در این روزها و هفته های گذشته بیشتر از همیشه هموطنان مان در انتظار این هستند که شورایی، ائتلافی و در نهایت آلترناتیوی تشکیل شود تا با حمایت مبارزین داخل کشور هرچه سریعتر به سرنگونی جمهوری اسلامی بیانجامد.
و این روزها باز هم شورا و ائتلاف و …، دیگری مطرح شده است. امیدوار هستم بعد از ۴۴ سال این بار به نتیجه برسد ولی از آنجایی که این بار هم بمانند دفعات قبل هیچ برنامه ای ارائه نشده است و تنها اکتفا می شود که این نظام باید سرنگون شود و دموکراسی جایگزین گردد، مشکل بتواند اعتماد مردم را جلب کند و راه حلی اساسی باشد، البته و بدون تردید و در نهایت به یک رهبر و یک سخنگو و …، خواهد رسید.
یادمان باشد مردم غریبه نیستند، از بالا سَر مردم و بدون اطلاع آنان و نصف شب برایشان تصمیم نگیریم، اگر می خواهیم کاری کرده باشیم و کمکی کنیم مردم را جدی بگیریم، مردم ما این لیاقت و شایستگی را دارند که مورد مشورت قرار گیرند.
ما کشور شوراها و ائتلاف ها هستیم ولی با تجربه سنگین انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، جامعه ایران و خاصه جوانانش نه به دنبال سلبریتی ها بل در جستجوی راه کار، برنامه و در یک اتاق فکر هستند که امروز و فردای خود را در آن ببینند و بدان اعتماد کنند.
ایران فرزندانش را صدا کرده است، پاسخگویش باشیم.
