آغاز تلاش ها در جهت حمایت از کارگران و روز جهانی کارگر به ۱۳۷ پیش در امریکا باز می گردد و اگر چه ۷۷ سال پیش - ۱۹۴۶ - سازمان بین المللی کار بطور رسمی تاسیس و وابسته سازمان ملل متحد واقع شد ولی همچنان مسائل و مشکلات مربوط به کارگران در تمام جهان و برای ما ایرانیان در ایران وجود دارد.
نبود قوانین و فشار بر طبقه کارگر در ایران با حکومت جمهوری اسلامی تشدید و همچنان ادامه دارد و هر روز بیشتر از پیش کارگران ایران را در جهت نابرابری و زندگی زیر خط فقر و خط بقاء سوق می دهد.
در چند سال گذشته بمانند انسان ها، آمارها نیز در ایران زندانی شده اند و حتا آمارهای دروغ حکومتی هم دیگر منتشر نمی شود، بر اساس آمارهای سال ۱۳۹۳ از جمعیت کل کشور که ۷۰٪ آنها کمتر از ۳۵ سال دارند بیشتر از ۴۰ میلیون آنها کار نمی کنند.
جنبش زن ، زندگی - آزادی تصویر دیگری را در جهت حق و حقوق نابرابر و بیکاری شدیدِ دختران و زنان ما در ایران را نشان می دهد، امروز در ایران و بر اساس آمارهای نه چندان قابل اعتماد از ۳۲ میلیون زنان آماده به اشتغال ۲۷ میلیون آنها بیکار هستند و در این مجموعه زنان بیکار ۷۲٪ آنها را زنان تحصیلکرده و فارغ التحصیلان دانشگاهی تشکیل می دهند.
مشکلات گسترده اقتصادی که گریبان بیشتر مردم را گرفته است بیشتر از همه بر قشر کارگر، معلم، بازنشستگان قرار دارد و به پاسخ مسئولان نگاه کنید:
مدیر کل بیمه های اجتماعی وزارت کار می گوید: برای پرداخت تنها مستمری بگیران و بازنشستگان اگر سه میلیون بشکه نفت را به قیمت روز و بدون تحریم هم بفروشیم باز هم توان پرداخت حق و حقوق این قشر را نخواهیم داشت و راه حل پیشنهادی ایشان به حراج گذاشتن استان خوزستان و جزایر کیش و قشم است ... تو خود حدیث مفصل بخوان از این مشکل.
ایران فرزندانش را صدا کرده است پاسخگویش باشیم.
