چند هفته ایست که با اغتشاش و درهم ریختگی فکری-عملی اپوزیسیون جمهوری اسلامی که خود را نجات یافته از جنبش و انقلاب احساس می کند به تلافی چند ماه گذشته انتقام گیری از بچه های ایران را سرعت بخشیده به شکلی که در چند روز گذشته هر شش ساعت یک نفر را اعدام کرده است، تنها کمتر از یک هفته ۲۲ هموطن بلوچ و از مردادماه سال گذشته متجاوز از ۱۳۰ هموطن بلوچ که شناسایی شده اند را اعدام کرده است و این ارقام جدای اعدام های دیگر هموطنان کرد و عرب و دیگر شهرهای ایران است که تاکنون انجام شده است و جدای از آنهاییکه بصورت ناشناس اعدام شده و یا ناپدید شده اند.
تمامی این اعدام و شکنجه و تجاوز و…، با یک هدف مشخص و به دلیل حفظ نظام انجام می گیرد که تمامیت و کلیت نظام در تمامی جناح های آن باهم هم نظرند چرا که موجودیتشان در خطر قرار گرفته است، ما به عنوان اپوزیسیون و مخالفان این نظام که هدفمان سرنگونی این رژیم جهنمی و برقراری یک نظام دموکراتیک است چه می کنیم ؟
آیا زمانش نرسیده است که ما هم کارنامه های خودمان را پس از ۴۴ سال و بعد از ۷ ماه از جنبش منتهی به انقلاب بررسی کنیم و تنها با خودمان به این نتیجه برسیم که با خودمان چند چندیم ؟
ما به عنوان متخصصین تشکیل شورا و نوشتن منشور گوی سبقت و رقابت را از یکدیگر ربوده ایم، ولی واقعیت چیست ؟ با هم غریبه نباشیم یک بقال و ماست فروش هم پس از یک هفته که فروش ماست کم می شود و یا از بین می رود به دنبال دلایل آن می گردد که چه کند، آیا زمانش نرسیده است که ما هم پس از ۴۴ سال از خودمان سوال کنیم که دلایل عدم موفقیت ما ( اپوزیسیون ) و بی اعتمادی مردم نسبت به ما چیست ؟
ایران فرزندانش را صدا کرده است، پاسخگویش باشیم.
