فراوان ترین واژه ها و بیشتر در چهار دهه گذشته که بطور مرتب تکرار می شود واژه های دموکراسی و اپوزیسیون است که متاسفانه کمتر به مفاهیم واقعی خود دست یافته است.
اگر به دنبال ریشه یابی آن باشیم بیشتر از هر چیز به هیجانِ حاکمی برخورد می کنیم که همیشه گریبان ما را گرفته است، دوست داریم شعار دموکراسی را مرتب تکرار و تکرار کنیم، دوست داریم در مورد خودمان غُلو کنیم و از دستاوردهای اپوزیسیون دادِ سخن بدهیم ولی با تمامی این ادعاهای سیاسی در مورد دموکراسی و اپوزیسیون حاضر نبوده ایم که گام های اولیه اش را برداریم.
چرا تنها به شعار دادن و ایجاد هیجان بسنده کرده ایم؟
چرا جر‌‌ئت روبرو شدن با مسائل و حقایق جامعه اِمان را نداریم؟
چرا از همدیگر وحشت داریم و همدیگر را متهم می کنیم؟
چرا وحشت داریم که در مقابل مردم بنشینیم و به سوالاتشان پاسخ دهیم؟
چرا مرتب واژه دموکراسی را تکرار می کنیم - دموکراسی خوب است و جمهوری اسلامی جنایتکار است - و مثل همیشه تنها به همین واژه ها بسنده کرده ایم ؟ و…،
شاید یکی از مشکلات اساسی ما اینست که فاقد یک رسانه جمعی و ملی و ایرانی (تلویزیون) که مورد اعتماد مردم باشد هستیم که اربابان و سرمایه گذاران شان نه به دنبال منافع ما ایرانیان که بطور طبیعی به دنبال منافع خودشان هستند.
شاید یکی از راه هایی که بتواند ما را از بی تفاوتی و خمودگی خارج کند این باشد که تعدادی از افرادی که میتوانند مورد اعتماد جامعه قرار گیرند بدون جایگاه رهبری، مقام های سیاسی و…، در مقابل مردم بنشینند تا شاید گوشه ای از اعتماد از دست شده سال های گذشته جبران شود.
ما یک بار دیگر هم و بعد از هفت سال که کنفرانس - آسیب شناسی اپوزیسیون - را در کانادا تشکیل دادیم باز هم آماده هستیم که کنفرانس دیگری را تشکیل دهیم و همگان را برای یک آسیب شناسی و دُور یک میز گِرد نشستن دعوت کنیم و این پیشنهاد را بطور عمومی مطرح می کنیم که از جانب هر شخص و گروهی دیگری نیز انجام پذیرد چرا که نیاز انجام آن را چهل و چهار سال است که داشته ایم .
ایران فرزندانش را صدا کرده است، پاسخگویش باشیم.
کتاب آسیب شناسی اپوزیسیون
