ایران یک بار دیگر عزادار شده است، تا چه زمانی این ننگ را، اين جمهوری اسلامی ویرانگر را تحمل خواهیم کرد؟

چهار جوان، چهار ها هزار خانواده، یک کردستان و یک ایران همه گریه می کنند، این گریه ها، این زَجه ها و شیون ها گریبان همه ما ایرانیان را گرفته است.

شیون و فغان گریبان همه ما را گرفته است، ایرانی داخل و خارج، کُرد و ترک و بلوچ و عرب و ترکمن و …، مسلمانِ سُنی و شیعه و زرتشتی و بهایی و مسیحی و یهودی و …، غَمی بزرگ و ستُرک است به اندازه تمامی ایران و برای تمامی ایرانیان. 

در انتظار چه هستیم ؟ تا چه زمانی تحمل خواهیم کرد؟ 

جنگ حماس ( جمهوری اسلامی ) و اسراییل به آسانی پایان نخواهد یافت، امروز همه ما ایرانیان و بسیارانی در سراسر جهان می دانند و در انتظار این هستند که اتفاقی خواهد افتاد، و آن اتفاق هم به دلایل بسیار برای مردم ما و ایران مان خواهد بود.

در دنیای مملو از تنش امروز و با همه پیچیدگی هایش، اوکراین و غَزه و جمهوری اسلامی و جیره خواران تروریستش و خونِ انسان های بی گناهی که ریخته می شود و نقشه ها و پروژه هایی که می رود به سرانجامی برسد بهترین زمانی برای ما ایرانیان است چرا که زمینه و بَستری را فراهم آورده است که بتوانیم از فاجعهِ ویرانگر و خانمان براندازِ حکومت ننگین جمهوری اسلامی نجات پیدا کنیم.

آگاه باشیم که همچنان و بمانند سالِ سیاه ۱۳۵۷ نقشه دیگری برایمان در دست اقدام است. هوشیار باشیم که در نبود یک آلترناتیوِ مورد اعتماد مردم، حکومت را تغییر شکل و چه بسا تغییر نام می دهند و با نام دیگری و شاید هم با حکومتی پاسداری - نظامی ما را زندانی همین حکومت ننگین کنند.

لویی جَرگه و یا تجربه افغانستانی ها می تواند بدون دستور آمریکایی ها و بدست خودِ ما ایرانی ها تشکیل شود. جمعی مشورتی که قادر باشد اعتماد مردم ایران را بدست آورد و سرنوشت ما بدست خود ما رقم بخورد. ما (اپوزیسیون و مخالفان نظام جمهوری اسلامی) قبول کنیم و بپذیریم که اگر بر اَساس اعتماد مردم چنین مجموعه ای شکل پیدا کند، هیچ قدرتی توان مقابله با آن را ندارد. تنها یک شرط برایش وجود دارد و آنهم اینست که با تجربه  تلخ ۴۴ سال گذشته که نه تنها دردی را دَوا نکرده است که دردِ بی درمان بی اعتمادی را نیز برایمان به ارث گذاشته است از این همه خصومت، خود محوری، تنفر و …، دست برداریم و برای یک بار هم که شده برای پشتیبانی و حمایت از مردمی که بزرگترین سرمایه زندگی خود یعنی جانشان را بر کَف دست گرفته اند در کنار هم بنشینیم و برای حمایت از آنان برخیزیم.

«دموکراسی»، «سکولاریسم» و «عدم تمرکز»  سه واژه ای هستند که می توانند بیشتر از همیشه محور همبستگی ما و ساختن آینده کشورمان باشد.

اطمینان دارم روزی که دور هم نخواهد بود چنین اتفاقی خواهد افتاد و ایران را پَس خواهیم گرفت.

ایران فرزندانش را صدا کرده است، پاسخگویش باشیم.

حسین لاجوردی

پاریس - ۱۱ بهمن ۱۴۰۲ برابر با ۳۱ ژانویه ۲۰۲۴

https://youtu.be/2A2c5RoIgLU?feature=shared

http://iranefardalive.com/Archive/113836